Geschreven door Tim Bertrams
Tijdens hun speurtocht door het archief onder het Spinozagebouw, hebben de leden van de archiefcommissie een bijzondere vondst gedaan. Verstopt in een doos vonden zij de ‘handleiding bij ’t gebruik van het V.P.-D.I. (vice-praeses decision-instrument)’. Zonder dit instrument zelf waren de instructies helaas lastig te begrijpen, dus deze werden aan de kant gelegd. Later op de middag werden in een andere doos twee roze bakjes gevonden, daarna drie gele gewichtjes en uiteindelijk een blauw weegschaaltje. Op deze weegschaal stonden de vier letters waar we naar op zoek waren: V.P.-D.I.
Het instrument bleek een middel voor de vice-praeses om te bepalen welke leden meegenomen zouden worden naar optredens. Als de vice-praeses tussen twee personen twijfelde, werd aan elk van beiden een bakje toegewezen om de gewichtjes in te leggen. De drie gewichtjes die nog bewaard zijn, bleken helaas twee kameraden te missen, maar gelukkig waren hun rollen vastgelegd in de handleiding.
Het zwaarste gewicht moest gelegd worden in het bakje van de ‘gekwetste, tere en overbelaste zielen’. Het tweede gewichtje mist, dus daar later meer over. Het derde gewichtje werd toegekend aan de hand van 'kwaliteit'. Aan het vierde gewichtje hangt een label met de woorden ‘C-M syndroom’. Uit de handleiding blijkt dat dit duidt op het Coert-Marthe (of Coert-Martine) syndroom, met een uitleg die niets meer of minder zegt dan ‘die wil liever niet/wel met die die’… Hieruit dachten de commissieleden op te maken dat dit ging om de verhoudingen tussen de leden waarover getwijfeld werd en de leden die al meegingen naar het optreden. Wie Coert en Marthe/Martine zijn, hebben we nog niet ontdekt.
Het lichtste gewichtje is het andere missende gewichtje, waarvan we de rol dus kunnen beperken tot één van twee, waarbij de andere rol voor het op-een-na-zwaarste gewicht bestemd is. Omdat in de handleiding een andere volgorde vastgelegd staat dan de volgorde van de daadwerkelijke gewichtjes, kunnen we niet weten welk label bij welk gewichtje hoort. De overgebleven rollen dragen de twee enigszins tegenstrijdige namen ‘rechtvaardigheid’ en ‘ik beslis!’. Wat met rechtvaardigheid bedoeld werd, is giswerk, maar ‘ik beslis!’ slaat duidelijk op de persoonlijke mening van de vice-praeses.
Nadat de gewichtjes dan in de weegschaal waren gelegd, zou het V.P.-D.I. een welgewogen beslissing geven. Bij twijfel raadt de handleiding ten slotte aan het uitvoeringscarré en de instructiecommissie te raadplegen voor een niet-bindend advies.
Op een dag, een onbekend aantal jaar geleden, werd het V.P.-D.I. echter in een doos gestopt waarin het zou verblijven voor de komende jaren. Het werd, hoe spijtig het ook is, vergeten. Bij het nemen van deze beslissingen gebruikt de vice-praeses tegenwoordig hun eigen overwegingen in plaats van een instrument, maar het is toch leuk om te ontdekken hoe zo'n proces er voor een vice-praeses van vervlogen jaren uitzag.
~ ◈ ~
Reactie plaatsen
Reacties